quarta-feira, 29 de novembro de 2017

TARDA NOITE


Para Beth Rose
Quieto, manso como um rio subterrâneo,
o pranto sombrio,
resignado como um fruto extemporâneo,
obstinado, incessante,
a torcer o olhar semicerrado
para o crestado chão.
Náusea de ausência,
do incognoscível,
saliva espessa, acre.
Um fino tremor nos dedos,
agulhas pelo corpo, lancetas.
A vida em bolhas de delgadas paredes
prestes a romper.
Falta sentido a esta tarde calma.
Alheio à dor, o sol se põe.
Como tarda a noite!


PROKRASTA NOKTO

Kvieta, milda kiel subtera rivero,
la ombra ploro,
rezignacia kiel ekstersezona frukto,
obstina, senĉesa,
tordanta la duonfermitan rigardon
al bruligita grundo.
Naŭzo de foresto,
de la nekompreneblo,
densa salivo acida.
Diskreta tremado de fingroj,
pikoj tra la korpo, tranĉoj.
La vivo en maldikmembranaj vezikoj
tuj rompiĝontaj.
Mankas senco al ĉi tiu trankvila vesperiĝo.
Indiferenta al doloro, suben iras la suno.
Kiom prokrasta la nokto!

6 comentários:

  1. Kia bela kaj intensa poemo!Poezio ploras pro la naŭza ekzistdoloro; tamen la nokto ĉiam revenas.


    ResponderExcluir
  2. Belíssimo poema! Os três últimos versos compõem o arremate perfeito! Falta sentido à vida!

    ResponderExcluir
  3. Nur tiuj kiuj perdis gravajn homojn en la vivo taksas vian animsenton kiamverkis tiun poemon, animo kara... Jen la propra doloro je vizito al la koro.

    ResponderExcluir
  4. Paulo, avec ces verses on peut sentir l'angoisse profonde, cachée mais aussi intense, conséquence de la perte d'un être aimé.

    ResponderExcluir