MINHA CASA

Lápis, P.S.V. 2018

Minha casa é um lago de água quieta e escura.

No fundo, há camadas de lodo antigo,

depositado ali desde tempos imemoriais.

Meus  pés não alcançam

o sumidouro poço vertigem.

Há poucos peixes nesse lago obscuro,

que ali pulsam suas guelras viscosas,

sem assomar à superfície,

sem se mostrar, afeitos ao desprovido de luz.

Minha casa é inabitável,

por ela transitam espíritos,

antigas cenas constrangimentos estranhezas

arrependimentos segredos cansaços

risadas fantasias medos

muitas dúvidas e culpas.

Minha casa é líquida,

fluida inapreensível incolor

fumo no ar de uma tarde cinza.

Minha casa é feita de material reaproveitado.

Casa casulo teia toca ninho.

Aqui me puseram, aqui quedo.

Para todo o sempre.

MIA HEJMO

Mia hejmo estas lago de akvo kvieta kaj malhela.

Sur la fundo, troviĝas tavoloj de antikva ŝlimo,

deponita tie de fora tempo.

Miaj piedoj ne atingas

la abismon puton vertiĝon.

Estas malmultaj fiŝoj  en tia obskura lago,

kiuj tie pulsadas per siaj viskecaj brankoj,

ili ne venas sur la surfacon,

ili ne sin montras, ili amas la mallumon.

Mia hejmo estas neloĝebla,

tra ĝi  iradas spiritoj,

antikvaj scenoj, malkomfortoj, strangeco

pentoj sekretoj laco

ridoj fantazioj timoj

multaj duboj kaj kulpoj.

Mia hejmo estas likva,

fluida nekaptebla senkolora

fumo en la aero de griza vespero.

Mia domo estas farita per reuzita materialo.

Domo kokono reto kaŝejo nesto.

Ĉi tien mi estis metita, ĉi tie mi sidas.

Por ĉiam.