Aconcagua, foto PSV, abril-2018
A montanha eu visitei
e a montanha me falou:
“Cá no alto, só eu sei
a solidão em que estou...”
À montanha eu respondi,
solidário à sua dor:
“Chama pra junto de ti
a solidão do condor!”
A cordilheira chamou
o imperador majestoso
e o condor aceitou
o convite, generoso.
E foi assim que se deu,
entre o monte preso ao solo
e a ave, solta no céu,
o sentido do consolo.
Ĉe la montar´ mi promenas
kaj la montaro parolas:
“Ĉi-supren neniu
venas,
ĉi-supre mi tute solas...”
Al la montar´ mi respondas,
kunsentante la doloron:
“Voku tiun, kiu ondas
en la vento, la kondoron.”
La montarego alvokas
per plej dolĉa voĉosono,
kaj la birdego sin lokas
sur ĝia plej alta ŝtono.
Tiel okazis apero,
inter la montara solo
kaj la kondora fiero,
de la senco de konsolo.
Belega foto kaj superba poemo! Soleco estas la ĉefrolulo de nia vivo...
ResponderExcluirPoema e fotografia bem casados! O poeta está cada dia melhor!
ResponderExcluir