OVO DE COLOMBO

PSV-2018

Durante um mês inteiro, tentei transferir as fotografias de minha Canon para a memória do computador. Podem rir de mim, mas foi um mês inteiro de sofrimento e desafio à paciência. Desisti. Procurei uma oficina de computadores e entreguei àqueles jovens geniais a ridícula tarefa. Notei nos lábios deles um leve sorriso de mofa:

- Coitado do tiozinho!...

Para minha surpresa, não deu certo. Eles tentaram as mais elaboradas manobras, baixaram os mais complicados aplicativos, realizaram as mais criativas acrobacias informáticas - e as fotos caprichosamente se recusavam pular de uma máquina para a outra. Tentaram por duas horas - que, na minha cronologia de ignorante informático, equivaliam ao mês que eu perdera, tentando. Foi a minha vez de desenhar nos lábios o leve sorriso de mofa, inocente vingança que eles sequer perceberam.

Até que chegou o chefe da oficina, a ver por que motivo estavam paradas todas as outras atividades e encomendas. Explicaram-lhe o problema e ele, sem sorriso algum, deu três clicadas em algum lugar e lá se foram as fotos todas, devidamente transferidas à sua nova residência. Depois fechou a cara e ordenou:

- Agora vamos voltar ao trabalho?

Peguei minhas coisas para sair. Antes, comentei com os rapazes, ainda constrangidos com o vexame:

- Verdadeiro ovo de Colombo!

Todos me olharam, entre espantados e irritados.

- Ovo de quê, tio?!

- Deixa quieto.

E saí depressinha.

OVO DE KOLUMBO

Dum unu tuta monato mi klopodis transmeti la fotojn de mia Canon en la memoron de la komputilo. Vi rajtas ridi pri mi, sed tio estis tuta monato de suferado kaj defio al pacienco. Mi rezignis. Mi serĉis komputilriparejon kaj transdonis al tiuj geniaj junuloj la ridindan taskon. Mi perceptis sur iliaj lipoj diskretan mokrideton:

- Kompatinda onĉjo!...

Por mia surprizo, la afero ne prosperis. Ili faris plej ellaboritajn manovrojn, enŝutis plej komplikajn aplikaĵojn, plenumis plej kreopovajn informadikajn akrobataĵojn - kaj la fotoj kaprice rifuzadis transsalti el unu maŝino al la alia. Ili penadis dum du horoj - kio, laŭ mia kronologio de analfabeto informadika, ekvivalentis al tiu monato, kiun mi perdis, dum mia klopodado. Tiam, estis mia vico montri per la lipoj diskretan mokrideton, naivan venĝon, kiun ili tute ne perceptis.

Kaj alvenis la estro de la komputilriparejo, por vidi, kial haltis ĉiuj aliaj laboroj kaj mendoj. Oni montris al li la problemon kaj li, sen ia rideto, klakis ie trifoje kaj jen transiris ĉiuj fotoj al sia nova loĝejo. Poste li senpacience kuntiris la brovojn kaj ordonis:

- Nun, al la laboro!

Mi prenis miajn aĵojn por foriri. Antaŭ tio, mi komentis al la junuloj, kiuj ankoraŭ estis konsternitaj pro la fiasko:

- Vera ovo de Kolumbo!

Ĉiuj rigardis min, duone mire, duone kolere:

- Ovo de kio, onĉjo?!

- Forgesu.

Kaj mi rapide foriris.