mouco fruto pendente do flexível galho
em vão te agradecem as bocas pelo sumo
mouco céu noturno a luzir prata
embalde te fitam deslumbrados os sombrios olhos
mouco rio que flui eternamente
pouco adianta molhar os pés cansados em teu úmido cristal
mouco pássaro que madruga à fresta da janela
inútil despertar contigo sem teu voo
mouco passo de um homem pela rua
debalde tentar seguir-te a órbita
mouco solitário solo de sopro
na música de um verso inesquecível
de nada vale falar-te
resta ouvir
surda
surda frukto pendanta de fleksebla branĉo
vane buŝoj dankas cin por suko
surda nokta ĉielo arĝente luma
senrezulte cin ravite rigardas ombraj okuloj
surda rivero eterne fluanta
nenion valoras malsekigi lacajn piedojn en cia humida kristalo
surda birdo kiu matenas ĉe breĉo de fenestro
senutile vekiĝi kun ci sen cia flugo
surda paŝo de homo surstrate
ne indas peni sekvi cian orbiton
surda soleca solo de blovinstrumento
en muziko de neforgesebla verso
ne eblas al ci paroli
sufiĉas aŭdi
Tre merinda via poesio
ResponderExcluirTiaj melankoliaj notoj vibrantaj je la fono de ĉiu verso ne sukcesis fariĝi surdaj, poeto...
ResponderExcluirJa tiu belega poemo ludas transcendan melankolian melodion. Gratulon, poeto!
ResponderExcluirBelíssimo poema!!!
ResponderExcluirDE LONGE... ONI DIRAS KE LA PRONOMO CI NASKIG'IS KAJ FRUE MORTIS.
ResponderExcluirKAJ NUN, JOZEF' ? JES AÙ NE? Amarílio Carvalho
Poema carregado de lirismo. Muito bonito.
ResponderExcluirVere surda, soleca, sola estas la solo de blovinstrumento, kiu konsistas poeto mem. Tamen sufiĉas aŭdilegi Poezion. Poeto estas detalo!
ResponderExcluir