Brinca nas nuvens, menino;
sonha, jovem, numa estrela;
maduro, cumpre o destino;
velho, vê queimar-se a vela.
As nuvens voam ao vento;
a estrela brilha, distante;
o destino é um momento;
vela, luz bruxuleante.
Padece aquele que conta
as contas desse colar:
a vida não fica pronta,
melhor viver sem contar.
Knaba, sur la nubo ludas;
revas, juna, sur la stelo;
al matura, devoj krudas;
maljuna, tremas kandelo.
Nuboj flugas en la vento;
lumas la
stelo, tre fora;
devoj estas nur momento;
kandelo, lum´ senkolora.
Ne suferu pro kalkulo
de ringoj de tia ĉeno:
vivo egalas al nulo,
vivu nur, sen tia peno.
Mas que bom que o Poeta nos conta
ResponderExcluira vida reinventada!
Ĉiam per bonaj poemoj :)
ResponderExcluirBelegaj kaj plenaj je delikata poezio estas tiuj simplaj versoj. Sed, ne miskomprenu min: eblas pensi pri 'simplaj versoj' nur el la vidpunko de la struktura kaj lingva delikateco. Jes, char el la vidpunkto filozofia, Dio mio!, kiom de profundeco!
ResponderExcluirKial ne permesi al la maljunulo ludi kune kun la knabo? Unu ĉiam havas ion por instrui al la alia, kiel ekzemple, rideti...
ResponderExcluirGostei muito, especialmente da última estrofe, no dia de meu aniversário: "a vida não fica pronta, melhor viver sem contar".
ResponderExcluir