Foto PSV - 06/2018
caminhou ao meu lado
lançou no ar um calmo sorriso
a grave leve clara voz pausada
a dizer coisas dispensáveis
trazia cabelos ourados
olhos que me abraçaram tépidos
mostrou a casa que habita
ao alcance de um sopro
o fluxo natural dos pés
a serenidade nos olhos
a prazerosa obediência ao correr dos dias
estava ali inteiro
como sempre foi
sólido prisma cristal sonante
juntei meus pedaços
e os colei com a cola do consolo
sonĝo
li paŝis apud mi
ĵetis en la aeron trankvilan rideton
la basan malpezan voĉon paŭzan
dirantan nenecesajn aferojn
li havis orajn harojn
okulojn kiuj min brakumis varme
montris la domon kie li loĝas
atingeblan per blovo
la naturan fluadon de piedoj
serenecon ĉe okuloj
plezuran obeadon al la sinsekvo de tagoj
li tie staris tuta
kiel li ĉiam estis
solida prismo kristalo sonanta
mi kunmetis miajn pecojn
kaj ilin gluis per la gluo de konsolo
La du lastaj versoj delikate pentras la sopiron kaj la rezignon antau la morto...
ResponderExcluirKiel delikata sonato el altspiritaj sferoj, via kortuŝa poemo pacigas nian animon.
ResponderExcluirEmocionante! A cola do consolo ficou lindíssimo! A isso dá-se o nome de sublimação. Vai para o livro!
ResponderExcluirKiel tioma beleco enestas en tiom simpla poezipeco?
ResponderExcluir