FOTO P.S.V. - 07/2018
a serpentear na superfície
as raízes da velha acácia
constroem montanhas
vales
picos nevados
labirintos sulcados
cansadas de habitar
as profundezas do chão obscuro
a sugar a seiva fecunda do húmus
entediadas do silêncio da terra
das umidades anônimas
do quieto solo
assomam sáurias cá fora
constroem cidade remota de grandes muralhas
contraponto da árvore imensa
terrosa simetria desfolhada
que o vento não faz oscilar
que prescinde de luz
garra amarra na terra
coração que não pulsa
apenas flui
sérias nobres raízes da velha acácia
RADIKOJ
serpentumante surface
radikoj de
maljuna akacio
konstruas
montarojn
valojn
neĝajn montopintojn
sulkajn labirintojn
lacaj longe loĝi
la profundon de obskura grundo
suĉadi fekundan sukon el la humo
enuinte pri la silento en la tero
pri la anonima malsekeco
de la kvieta fundo
ili aperas saŭre ĉi-ekstere
konstruas foran urbon kun grandaj muregoj
kontrapunkto de la vasta arbo
entera simetrio senfolia
kiun la vento ne balancas
kiu ne bezonas lumon
kroĉa ungego ŝnurego
koro ne pulsanta
nur fluanta
seriozaj noblaj radikoj de maljuna
akacio
Mia jarmila amikino kiu logxas en la steloj, iam diris al mi, ke tiuj arboj kiuj montras la radikojn promenas dum la homa dormado...
ResponderExcluirCxu sxi pravis? Foje mi mem kredas je tiu dirajxo...
En arbaj lokoj devus esti kreita speciala loko por ekspozicii poemojn kaj rakontojn pri la arboj kaj tiuj magiaj entoj kiuj logxas tie.
Dankon, amiko!
En iu mondo kies perforto sxajnas gajni pliajn spacojn, vidi poemojn kaj poetojn, ilin audi estas vera nobela premio por ni.
MARAVILHOSO poema! Dos melhores que o poeta já escreveu! Com a permissão do autor, vai para o Louco.
ResponderExcluirMi enamiĝis al tiu mirinda poemo! Gratulon kaj dankon, Poeto!
ResponderExcluirEfektive tre bela poemo. Gratulon!
ResponderExcluirFernando Pessoa nin instruas, ke la plej grava rivero estas tiu de nia vilaĝo. Paulo S Viana poezie nin prezentas la plej belan akacion de la mondo, tiun de sian korton.
ResponderExcluir