O PARNASO ESTÁ EM FESTA!

No dia de Natal de 2018 faleceu o islandês Baldur Ragnarsson. As divindades do Parnaso estarão em festa, enquanto a comunidade Esperantista curva a fronte em sinal de  respeito e gratidão. Era um grande intelectual, poeta, professor, ativista em favor da Língua Internacional. Produziu ensaios, traduções e poesia de tão elevado valor que foi indicado ao Nobel. Sua obra está enfeixada no volume “La Lingvo Serena”, que merece leitura e releitura. Um homem raro.

Como modesta homenagem, transcrevo um dos seus belos poemas, para o qual arrisco uma versão em Português.

LA PARNASO FESTAS!

En la Kristnaska tago 2018 forpasis la islandano Bardur Ragnarsson. La dioj sur la Parnaso certe festas, dum la Esperantista komunumo klinas la kapon respekte kaj danke. Li estis granda intelektulo, poeto, profesoro, aktivulo favore al la Internacia Lingvo.  Li produktis eseojn, tradukojn kaj poezion de tiel alta valoro, ke oni indikis lin al la Nobel-Premio. Lia verkaro estas kunigita en la volumo “La Lingvo Serena”, kiun oni devas legi kaj relegi. Rara homo.

Kiel modestan omaĝon, mi sube transskribas unu el liaj belaj poemoj, de kiu mi riskas version en la Portugala lingvo.

horoj nur...

neniam plu, sed tamen brilas steloj

de unuiĝo, fiksitaj en memoro

ĝisfunde klara kiel fonto de juneco

ĉe nia strato daŭre nin atendas

arbeto, tamen certe nun plenkreska

mi tuŝis ĝin kaj petis vin atendi:

jen nia arbo, kaj vi milde tenis

mian manon, karesis la foliojn

kaj en alia urbo ĉe preĝejo

staras la benko, kie mia ploro

restis neregebla sur via brusto

horoj nur sed tamen se mi skribus

pri ĉiuj niaj paŝoj, ĉiuj vortoj, 

ĉiuj movoj, ĉiuj flug-momentoj

de niaj etaj horoj, tio ampleksus 

vivlongan historion por konservo

en mia koro, dum plue daŭras brilo

de niaj steloj, nia sola arbo

kaj nia benko de larmoj adiaŭaj

apenas horas...

nunca mais, e entanto brilha a estrela

da união, fixada na memória

claríssima, como a fonte da juventude

em nossa rua ainda nos espera

a árvore pequena, agora grande

toquei-a e pedi que me esperasses:

era a nossa árvore, e acariciaste,

a minha mão na tua, as suas folhas

e numa outra cidade, junto à igreja

está aquele banco onde meu pranto

jazeu incontrolável no teu peito

apenas horas, mas, se eu escrevesse

os nossos passos todos, as palavras,

os gestos, os momentos passageiros

das nossas horas mínimas, seria

a história de uma vida a conservar

em meu coração, seguindo o brilho

de nossa estrela, da árvore só nossa

e do banco das lágrimas de adeus