NO MÁXIMO SETE

Museu Coleção Bernardo

Lisboa

Foto PSV-2018

Já não aguentava mais. Era muito sofrimento. Não tinha notícia dela fazia um tempão. Não foi por falta de eu tentar. Procurava, pedia perdão, pedia explicação. Ela nada, irredutível.  Eu não sabia qual fora meu erro. Ela dizia que estava cansada. De quê, meu Deus? Eu não atinava. Que será que eu fiz? No começo ela ainda tentara explicar. Depois silenciou, ausentou-se. Andava pela casa, silenciosa, alheia a tudo. Às vezes dava a impressão de murmurar. Para si, para as paredes. Ficava imóvel por horas, olhando pensamentos. A dizer a verdade, parece que feliz. Parece que se encontrara. Uma espécie de paz. Meu medo crescia. E se ela se acostumasse, e gostasse? Em definitivo? Se nunca mais voltasse a este mundo? Que seria de mim?

Sei que eu sou difícil. É um tormento ser difícil. Para si e para os outros. Tenho dificuldade para silenciar. Acho que essa é a queixa dela. Quantas vezes! Quantas vezes falei e a assustei! Ela ficava arrasava, para meu desespero. Eu queria falar uma coisa, saía outra. Melhor: saía outro sentido. Minhas palavras foram se deformando. É uma doença? Deformação de palavras? Apelei para o dicionário, em vão. O dicionário não mede intenção nem entoação. Dicionários são livros técnicos. Meu problema é musical. Acho eu. Até que ela foi morar sozinha. Pensei que tinha arrumado outro. Nada. Tinha arrumado a si mesma. Tento lhe fazer umas visitas. Nada. Ela me recebe agora com um sorriso. Mas silencia todo o tempo. Me serve café, um pedaço de bolo. Eu até tento fazer umas perguntas. Nada. Só um sorriso plácido, às vezes. E com um olhar me manda embora. Um olhar estranhamente diretivo. Impossível teimar. Sob pena de ela se ausentar, novamente. Outro dia ela me estendeu um papelinho. Já tinha deixado preparado. Assim que entrei, me entregou. Era nome e endereço de um guru. Um nome oriental. Deu o papelinho, apontou com o indicador. Queria dizer: vá consultar esse homem. Depois fechou a porta com gesto brusco. Apontou a fechadura, dando a entender. Só abriria se eu fosse à consulta. Não gostei nada. Não sou chegado a gurus. Mas fazer o quê? Era o guru ou a falta dela. Eu fui. Uma saleta apertada, num prédio decadente. Quase feio. Paredes amarelas, peladas. Algumas gravuras desbotadas, com símbolos esquisitos. Umas figuras que serviriam para qualquer crença. Um ecumenismo desgracioso, descolorido. O japa não falou nada, só olhava. No começo, olhar interrogativo. Depois parece que sorria. Rindo de quê? me irritei. Mas não falei nada. Expliquei meu problema de não saber falar. E a falta dela. Supondo sempre que seja esse o problema. Demorei um tanto para conseguir explicar. (É difícil, mesmo.) Quando terminei, ele falou só isso: - Tem solução. Durante seis meses, fazer exercício. Falar frases de no máximo sete palavras. Nem uma palavra a mais. Seis meses. Se escapar uma única frase maior, multa. Mais seis meses a contar do zero. Só procurar por ela quando vencer prova. Nem um dia antes. Volte aqui também, quando conseguir. Ato contínuo, ele estendeu a mão. Era a despedida, finda a consulta. E a cobrança de cem reais. Paguei e saí, atônito. Taí uma coisa nova. Pensei, pensei, a caminho de casa. Não que fizesse muito sentido. Mas era interessante, como pular corda. Eu nunca fui bom em pular corda.  Marquei um dia para começar. Um domingo. 

O domingo é hoje. São onze horas da manhã. Me sinto estranho, engasgado. Parece que engoli um caroço de fruta. Preciso estar com alguém quieto. Lembrei-me de você. Há quanto tempo não nos vemos. Desculpe incomodar. Basta um abraço e eu vou embora. Me dá um abraço?

NE PLI OL SEP

Mi jam ne eltenis. Tro multe da sufero. Mi ne sciis pri ŝi de longe. Ne pro manko de penado. Mi serĉis, pardonpetis, demandis. Ne, ŝi ne cedis. Mi ne sciis, je kio mi eraris. Ŝi diris, ke ŝi estas laca. Laca pro kio, Dio? Mi ne klomprenis. Kion mi misfaris? Komence ŝi ankoraŭ klopodis klarigi.  Poste ŝi eksilentis, foriĝis. Ŝi iradis hejme, silentema, for de ĉio. Foje ŝi ŝajne murmuretis. Al si mem, al muroj. Ŝi senmoviĝis dum horoj, rigardante pensojn. Se diri la veron, ŝajne feliĉa. Ŝajnis, ke ŝi retrovis sin. Ia paco.  Mia timo kreskis. Se tio plezurigas, alkutimigas ŝin! Definitive? Se ŝi ne plu revenos la mondon? Kio okazos al mi? Mi scias, ke mi estas malfacila persono. Estas turmento, kiam oni estas malfacila. Al si mem kaj al aliaj. Mi trovas malfacile silenti. Mi supozas, ke pri tio ŝi plendas. Kiomfoje! Kiomfoje mi parolis kaj timigis ŝin! Tiam ŝi suferegis, kaj mi malesperis. Mi intencis diri ion, alio sonis. Prefere: sonis alia senco.  Miaj vortoj misformiĝis. Ĉu malsano? Vortmisformiĝo? Mi uzis la vortaron, vane. Vortaro ne mezuras intencon, intonacion.  Vortaroj estas teknikaj libroj.  Mia problemo estas muzika. Mi supozas. Kaj ŝi decidis vivi sola. Mi konjektis, ĉu alia amanto aperis. Ne. Ŝi aperis al si mem.  Mi klopodas viziti ŝin. Neniel. Ŝi akceptas min kun rideto. Sed ŝi silentadas.  Ŝi donas al mi kafon, kukpecon. Mi klopodas fari kelkajn demandojn. Neniel. Nur serena rideto, foje. Kaj per rigardo ŝi forsendas min. Per strange vojindika rigardo. Neeble insisti. Male, ŝi denove foriĝus. Antaŭ nelonge, ŝi donis al mi papereton. Ĝi jam estis preparita. Apenaŭ mi envenis, ŝi transdonis ĝin. Estis nomo kaj adreso de guruo. Orienta nomo. Ŝi donis la papereton, signis per montrofingro. Ŝi intencis diri: iru konsulti tiun homon.  Poste ŝi fermis la pordon krude. Ŝi montris la seruron komprenige. Ŝi nur malfermos denove se mi iros. Mi tute ne ŝatis tion. Mi ne emas al guruoj. Sed kion fari? Aŭ la guruo, aŭ ŝia foresto. Mi iris. Strikta ĉambreto en dekadenca konstruaĵo. Preskaŭ malbela. Flavaj, senornamaj muroj. Kelkaj malnovaj bildoj kun strangaj simboloj. Figuroj taŭgaj por ia ajn kredo. Ia senkolora, senĉarma ekumenismo. La japano nenion diris, nur rigardis. Komence, per demanda rigardo. Poste, ŝajne li ridetis. Pri kio li ridas? mi koleretis. Sed mi diris nenion. Mi klarigis, ke mi ne scias paroli. Kaj ke ŝi mankas al mi. Supoze ĉiam, ke tio estas la problemo. Mi bezonis iom da tempo por klarigi. (Tio ja estas malfacila.) Kiam mi finis, li diris: - Estas solvo. Dum ses monatoj, praktiku ekzercon. Eldiri frazojn ne pli ol sepvortajn. Eĉ ne unu plia. Ses monatojn. Se eliros unu pli granda, punon. Pliajn ses monatojn, de la komenco. Nur serĉu ŝin post via venko. Eĉ ne unu tagon antaŭe. Revenu ĉi tien ankaŭ, kiam vi sukcesos. Sekve, li etendis la manon. Tio estis adiaŭo, fino de la konsulto. Kaj postulo de pago, cent realoj. Mi pagis kaj foriris, konsternita. Jen novaĵo. Mi pensis, pensis, survoje al la hejmo. Tio estis ne tute sencohava.  Sed estis interesa, kiel salti super ŝnuro. Mi neniam estis lerta ŝnursaltanto. Mi elektis tagon por komenci. Dimanĉon. Hodiaŭ estas la dimanĉo.  Estas la dek-unua matene. Mi sentas min stranga, misgluta. Sajnas, ke mi misglutis fruktosemon. Mi bezonas kunesti kun kvieta homo. Mi ekmemoris pri vi. De longa tempo ni ne intervidiĝas. Pardonu, ke mi ĝenas vin. Sufiĉas unu brakumo, kaj mi foriros. Ĉu vi donos al mi brakumon?